کشیشی از پسر بچه ای پرسید : (( میدانی تو را که آفرید ؟ ))
پسرک لحظه ای به فکر فرو رفت ، سپس رو به بالا به صورت کشیش نگریست و گفت : (( البته که میدانم . خدا بخشی از مرا آفریده است ! )) .
کشیش پرسید : (( منظورت از بخشی از مرا چیست ؟ ))
پسرک پاسخ داد : (( خداوند مرا کوچولو آفرید . بقیه اش را خودم رشد کردم . ))
نکته : انسان دو خالق دارد . خداوند و خودش .
خداوند خالق بالقوه آدمیست اما این انسان است که باید استعدادها و توانمندی ها و جنبه ها و واقعیت های وجودی اش را به مرحله بالفعل در آورد و خلق نماید .
از این نظر آن که نمیتواند وجودش را به صورت کامل نمایان سازد و به رشد و کمال نرسد آیا یک موجود ناقص الخلقه نیست ؟
کشیشی از پسر بچه ای پرسید : (( میدانی تو را که آفرید ؟ ))
پسرک لحظه ای به فکر فرو رفت ، سپس رو به بالا به صورت کشیش نگریست و گفت : (( البته که میدانم . خدا بخشی از مرا آفریده است ! )) .
کشیش پرسید : (( منظورت از بخشی از مرا چیست ؟ ))
پسرک پاسخ داد : (( خداوند مرا کوچولو آفرید . بقیه اش را خودم رشد کردم . ))
نکته : انسان دو خالق دارد . خداوند و خودش .
خداوند خالق بالقوه آدمیست اما این انسان است که باید استعدادها و توانمندی ها و جنبه ها و واقعیت های وجودی اش را به مرحله بالفعل در آورد و خلق نماید .
از این نظر آن که نمیتواند وجودش را به صورت کامل نمایان سازد و به رشد و کمال نرسد آیا یک موجود ناقص الخلقه نیست ؟
کشیشی از پسر بچه ای پرسید : (( میدانی تو را که آفرید ؟ ))
پسرک لحظه ای به فکر فرو رفت ، سپس رو به بالا به صورت کشیش نگریست و گفت : (( البته که میدانم . خدا بخشی از مرا آفریده است ! )) .
کشیش پرسید : (( منظورت از بخشی از مرا چیست ؟ ))
پسرک پاسخ داد : (( خداوند مرا کوچولو آفرید . بقیه اش را خودم رشد کردم . ))
نکته : انسان دو خالق دارد . خداوند و خودش .
خداوند خالق بالقوه آدمیست اما این انسان است که باید استعدادها و توانمندی ها و جنبه ها و واقعیت های وجودی اش را به مرحله بالفعل در آورد و خلق نماید .
از این نظر آن که نمیتواند وجودش را به صورت کامل نمایان سازد و به رشد و کمال نرسد آیا یک موجود ناقص الخلقه نیست ؟
کوک کن ساعتِ خویش !
اعتباری به خروسِ سحری ، نیست دگر
دیر خوابیده و برخاسـتنـش دشـوار است !
کوک کن ساعتِ خویش !
که مـؤذّن ، شبِ پیـش
دسته گل داده به آب
. . . و در آغوش سحر رفته به خواب
کوک کن ساعتِ خویش !
شاطری نیست در این شهرِ بزرگ
که سحر برخیزد
شاطران با مددِ آهن و جوشِ شیرین
دیر برمی خیزند
کوک کن ساعتِ خویش !
که سحر گاه کسی
بقچه در زیر بغل ، راهیِ حمّام نیست
که تو از لِخ لِخِ دمپایی و تک سرفه ی او برخیزی
کوک کن ساعتِ خویش !
رفتگر مُرده و این کوچه دگر
خالی از خِش خِشِ جارویِ شبِ رفتگر است
کوک کن ساعتِ خویش!
ماکیان ها همه مستِ خوابند
شهر هم . . .
خوابِ اینترنتیِ عصرِ اتم می بیند
کوک کن ساعتِ خویش !
که در این شهر ، دگر مستی نیست
که تو وقتِ سحر ، آنگاه که از میکده برمی گردد
از صدای سخن و زمزمه ی زیرِ لبش برخیزی
کوک کن ساعتِ خویش !
اعتباری به خروسِ سحری نیست دگر ،
نه تو می مانی و نه اندوه
و نه هیچیک از مردم این آبادی...
به حباب نگران لب یک رود قسم،
و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت،
غصه هم می گذرد
آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند...
لحظه ها عریانند
به تن لحظه خود، جامه اندوه مپوشان هرگز
کیوان شاهبداغی
نخستین نگاه
نخستین نگاهی که ما را به هم دوخت،
نخستین سلامی که در جان ما شعله افروخت،
نخستین کلامی که دلهای ما را به بوی خوش آشنایی سپرد وبه مهمانی عشق برد،
پر از مهر بودی پر از نور بودم،
همه شوق بودی همه شور بودم،
چه خوش لحظه ای که می خواهمت را به شرم و خموشی نگفتیم و گفتیم،
چه خوش لحظه هایی که دزدانه از هم نگاهی ربودیم و رازی نهفتیم،
دو آوای تنهای سرگشته بودیم،
رها در گذرگاه هستی.
دریغا در آن قصه ها و غزل ها نخواندیم که آب و گل عشق با غم سرشته است!
از آن روزها آه عمری گذشته است.
من و تو دگرگونه گشتیم
دنیا دگرگونه گشته است!
در این روزگاران بی روشنایی
در این تیره شب های غمگین،
که دیگر ندانی کجایم،
که دیگر ندانم کجایی!
فریدون مشیری
وقت دل کندن به فکر باز پیوستن مباش
دل بریدن وعده دیدار می‌خواهد مگر؟
روح سرگردان من هر جا بخواهد می‌رود
خانه دیوانگان دیوار می‌خواهد مگر؟